"De eerste keer op de planken was als 7-jarige. Ik speelde een kabouter op school en vergat álle tekst."

Wie ben je?

Geboren in Geleen als Marie-Christine is m'n roepnaam al na een paar dagen 'Kiki' geworden. Als ik vraag naar het verhaal hierachter, is het antwoord steevast dat mijn ouders het 'zo'n lange naam vonden voor zo'n klein meisje'. Ik woon mijn hele volwassen leven al op dezelfde plek in Maastricht, inmiddels met Rufus en onze dochter Belle (7).

Wat doe je in je vrije tijd?

Als heuse waterrat hou ik enorm van zwemmen, of dobber ik op een surfplank in zee (soms met Belle voorop). En ik wandel graag door het bos of op de hei, liefst door de modder.

Heb je zelf invloed op de invulling van je rol en kun je daar iets over vertellen?

Ik neem altijd wel iets van mezelf mee in een rol. Ik probeer te zoeken naar de overeenkomsten tussen mij en mijn personage en neem dat weer mee. Daar heb ik tot op zekere hoogte wel invloed op. Maar het blijft een personage en dus speel ik ook wel eens iets wat ik helemáál niet herken.

In hoeverre herken je jezelf in het personage dat je speelt?

Anne uit ’De saaiste schoolreis..’ is een muurbloempje en toen ik op de middelbare school zat, was ik dat ook. Zij probeert zich echter onzichtbaar te maken, zodat 'de slangen' niet op haar letten. Ik probeerde vroeger juist enorm m'n best te doen om erbij te horen. Dat lukte alleen niet altijd even goed...

Wat is er bijzonder aan het spelen van voorstellingen in de klas?

Ik speel letterlijk op één meter afstand! Ik zie en hoor dus álles. Waar jij in een donkere theaterzaal anoniem kunt zijn, kan dat in een klaslokaal echt niet. Als iemand het stom vindt, zie ik dat direct. Maar als iemand gegrepen wordt, óók. Soms kan iemand binnenkomen en duidelijk geen zin hebben. Als die persoon dan tóch gegrepen wordt en geniet van het verhaal dat ik sta te vertellen, dan geeft heel veel energie.

Wat was als kind jouw eerste theaterervaring?

Mijn moeder nam mijn broer en mij vaker mee naar Pieke Dassen. De eerste keer op de planken was als 7-jarige. Ik speelde een kabouter in een toneelstuk op school en vergat álle tekst.

Waarom ben je acteur geworden?

Vroeger vertelde ik graag verhalen. En ondanks dat ik m'n tekst vergat, wist ik als 7-jarige vanaf dat moment dat ik 'iets met theater' wilde gaan doen. Dat er ook andere beroepen bestaan dan enkel acteur, wist ik toen nog niet. Afgestudeerd als regisseur/theatermaker ben ik vooral bezig geweest met andere dingen dan spelen, totdat ik mee mocht spelen in Zujerleech (in het dialect). En nu speel ik voornamelijk!

Omschrijf het leven als acteur / actrice eens?

Het is heel bijzonder en gewoon tegelijk.
Het publiek ziet die ene voorstelling, dat ene magische moment.
De euforie na afloop, het feest en de gezelligheid. 
Daar zijn soms wel weken van bloed, zweet (en in mijn geval liters) tranen aan vooraf gegaan. 
Maar als ik thuiskom na een repetitie of voorstelling... ben ik ook en vooral moeder. Vrouw. 
Toch ben ik me er enorm van bewust dat ik geen alledaags werk heb en dat vele mensen zouden willen ruilen.